Samotni ludzie w swoisty sposób oglądają świat

Jeśli chodzi o przetwarzanie informacji przez mózgi, wszyscy ludzie, którzy nie są samotni, cechują się określonym podobieństwem, jednak każda samotna osoba przetwarza świat na swój własny, charakterystyczny sposób.

Wiele badań pokazało, że jest szkodliwa dla zdrowia, samopoczucia i często towarzyszy jej poczucie braku zrozumienia ze strony innych. Niedawno określono samotność jako kryzys zdrowia publicznego w odpowiedzi na rosnącą liczbę ludzi jej doświadczających. Jeszcze przed wybuchem pandemii COVID-19 około połowa dorosłych Amerykanów deklarowała znaczący poziom samotności.

Na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles wykorzystano technikę neuroobrazowania funkcjonalnym rezonansem magnetycznym (fMRI), aby zbadać mózgi 66 osób podczas oglądania przez nie serii klipów wideo. Filmy obejmowały różne tematy: od sentymentalnych teledysków po sceny z imprez i wydarzeń sportowych.

Przed skanowaniem uczestnicy zostali poproszeni o wypełnienie Skali Samotności UCLA, ankiety, która mierzy subiektywne poczucie osamotnienia i danej osoby. Na podstawie wyników podzielono uczestników na dwie grupy: samotnych i niesamotnych. Następnie skanowano mózg każdego z nich za pomocą fMRI podczas oglądania filmów.

Kiedy porównano dane obrazowania mózgu, odkryto, że osoby osamotnione wykazywały bardziej odmienne i osobliwe wzorce przetwarzania niż ludzie, którzy nie czuli się samotni.

Podobieństwo neuronalne pokazuje wzorce aktywności mózgu różnych osób i ma związek ze wspólnym rozumieniem świata. To wspólne zrozumienie jest istotne dla nawiązywania kontaktów społecznych. Ludzie, którzy cierpią z powodu samotności, nie tylko odmiennie od społecznych norm przetwarzają świat, ale także każda samotna osoba różni się w wyjątkowy sposób. Ta wyjątkowość może dodatkowo oddziaływać na poczucie izolacji i braku .

- Zaskakujące było odkrycie, że ludzi samotni są do siebie jeszcze mniej podobni - mówi psycholog Elisa Baek. Fakt, że nie znajdują podobieństwa z innymi osobami samotnymi lub niesamotnymi, sprawia, że tworzenie więzi społecznej staje się dla nich jeszcze trudniejsze.

„Zasada Anny Kareniny" jest odpowiednim opisem osób samotnych, ponieważ doświadczają samotności w sposób idiosynkratyczny, a nie uniwersalny - dodaje Baek.

Czy idiosynkratyczne przetwarzanie u osób samotnych powoduje samotność, czy też jest wynikiem samotności?

Jak zaobserwowano, osoby z wysokim poziomem samotności - niezależnie od liczby lub powiązań społecznych - częściej odznaczały się specyficznymi reakcjami mózgu. Być może więc przebywanie w otoczeniu ludzi, którzy postrzegają świat inaczej niż my, może być czynnikiem ryzyka samotności, nawet jeśli regularnie spotykamy się z innymi.

Co więcej, ponieważ związki społeczne zmieniają się w czasie, mogą wpływać na stopień, w jakim dana osoba przetwarza świat.