Trauma przy starcie bliskiego skutkuje „powikłaną żałobą”

- jest normalną reakcją na utratę bliskiej osoby, ale gdy doświadcza się wówczas traumy, może to przez lata może poważnie szkodzić żałobnikom. Nasze odkrycia sugerują, że w terapii osób, które przeżyły traumę, wczesne ukierunkowanie na objawy zespołu stresu pourazowego pomaga im później uniknąć zaburzeń w przebyciu - mówi dr Kristin Alve Glad, badaczka z Norweskiego Centrum Badań nad Przemocą i Stresem Traumatycznym.

Zdaniem dr Glad u większości ludzi, którzy doświadczają smutku, uczucie rozpaczy i żałoba z czasem zanikają. W przypadku „żałoby powikłanej", zamiast zanikać, objawy utrzymują się lub nasilają i zaburzają, a nawet uniemożliwiają ludziom normalne życie.

W badaniach uczestniczyły osoby, które przeżyły słynny atak na wyspie Utøya, ale straciły w nim kogoś bliskiego. Rozmawiano w nimi 4-5 miesięcy, 14-15 miesięcy i 30-32 miesiące po zajściu. Wywiady zawierały pytania dotyczące objawów stresu pourazowego i powikłane reakcje (m.in. trudności w zaakceptowaniu śmierci bliskiej osoby, wpływ stanu emocjonalnego na codzienne życie, natrętne myśli związane ze śmiercią, unikanie wspomnień o stracie i poczucie ).

Naukowcy odkryli, że uczestnicy, którzy doświadczali objawów zespołu stresu (PTSD), znacznie częściej też mieli symptomy powikłanego żalu. Ustalili również, że wczesne objawy PTSD oznaczały szczególnie nasilone oznaki żałoby powikłanej.

- Skoncentrowanie się na objawach PTSD może powstrzymać późniejszy rozwój powikłanej żałoby. Może to mieć ważne znaczenie dla psychologów i medyków pracujących z osobami, które przeżyły traumę w żałobie - wyjaśnia dr Glad.

Według dr Glad te ustalenia mogą dotyczyć każdego, kto stracił ukochaną osobę w traumatyczny sposób. Jak uważają eksperci, wiedza na temat związku między objawami zespołu stresu pourazowego i powikłaną żałobą może pomóc w opracowaniu skuteczniejszych strategii leczenia i planowaniu terapii dla pacjentów pogrążonych w żalu.