Samotność nasila się w różnych okresach życia, nie tylko w późnej starości

Umiarkowane do ciężkiego osamotnienia utrzymuje się przez całe dorosłe życie, jednak szczególnie dotkliwe okazywało się w trzech okresach: przed trzydziestką, kilka lat po pięćdziesiątce i pod koniec dziewiątej dekady życia, mówią uczeni z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego.

Według uczonych samotność była bardziej powszechna niż oczekiwano. Trzy czwarte uczestników badania deklarowała średni do wysokiego poziom osamotnienia. To oznacza znaczny wzrost problemu w stosunku do wcześniejszych szacunków w ogólnej populacji USA, które wahały się między 17 a 57 procent.

- To jest godne uwagi, ponieważ uczestnicy badania nie byli uważani za narażonych na wysokie ryzyko samotności. Nie mieli poważnych zaburzeń fizycznych. Nie cierpieli też na poważne choroby psychiczne, takie jak depresja lub schizofrenia, przy których zwykle występuje osamotnienie - mówi psychiatra Dilip Jeste.

W badaniach wzięło udział kilkaset osób w wieku 27 -101 lat, którzy uczestniczyli w jednym z trzech wcześniejszych testów dotyczących starzenia się i zdrowia psychicznego. Ludzi z poważnymi dolegliwościami fizycznymi lub psychicznymi, w tym ze zdiagnozowaną demencją, wykluczono. Podobnie, nie uwzględniano też osób mieszkających w domach opieki lub wymagających znacznej pomocy w codziennym życiu.

Do oceny poczucia odizolowania zastosowano od dawna używaną 20-punktową skali UCLA Loneliness Scale. Wykluczając taki aspekt osamotnienia, która jest powszechny i może pojawiać się nawet przez całe dorosłe życie, ustalono że nasilenie samotności i wiek „mają skomplikowany związek", osiągając szczyt w pewnych okresach zarówno u mężczyzn, jak i kobiet.

Według ekspertów tak nasilona samotność stanowi większy i trudniejszy do rozwiązania kryzys zdrowia publicznego w porównaniu z paleniem papierosów czy otyłością.

Poczucie osamotnienia jest nie tylko przykre samo w sobie ze względu na to, że znacznie obniża jakość życia. Okazuje się, że ma też związek ze słabym , nadużywaniem używek, zaburzeniem funkcji poznawczych i słabszym stanem fizycznym, w tym , nadciśnieniem i , ocenia Ellen Lee, współautorka badań.

Na plus dostrzeżono silny odwrotny związek między mądrością a . Ludzie, których uznano za mądrzejszych, czuli się mniej osamotnieni. - Może to wynikać z tego, że zachowania definiujące mądrość, takie jak empatia, dobra regulacja emocji, czy autorefleksja, skutecznie przeciwdziałają lub zapobiegają nasileniu samotności - mówi Lee.

- W tej chwili jest więcej pytań niż odpowiedzi. Jednak odkrycia sugerują, że musimy inaczej myśleć o samotności. Nie chodzi o izolację społeczną. Dana osoba może mieszkać sama i nie czuć się samotna, tymczasem ktoś inny może żyć w tłumie i zmagać się z poczuciem osamotnienia. Warto znaleźć rozwiązania i działania, które pomogą łączyć ludzi i stać się mądrzejszymi. Mądrzejsze społeczeństwo byłoby szczęśliwszym, mającym lepsze relacje i mniej samotnym społeczeństwem - wyjaśnia Jeste.