Samotność - czynnik choroby i przedwczesnej śmierci

Uczeni przeanalizowali znaczące różnice tempa osłabienia zdrowia fizycznego i psychicznego u starzejących się ludzi. Zbadali rolę satysfakcjonujących relacji osób starszych w poziomie odporności, zdolności do powrotu do normalnego funkcjonowania po doświadczeniu przeciwności losu i zdolności do zmagania się ze stresem.

Konsekwencje dla zdrowia są ogromne, ponieważ poczucie może , podwyższać ciśnienie krwi, dodatkowo intensyfikować poranny wzrost hormonu stresu kortyzolu, zmieniać ekspresję genów w komórkach odpornościowych, zwiększać i obniżać ogólne subiektywne samopoczucie, wyjaśnia prof. Cacioppo. Jego zdaniem, osoby starsze mogą uniknąć konsekwencji , pozostając w kontakcie z byłymi współpracownikami, podtrzymując tradycje rodzinne i spędzając miłe chwile z rodziną i - wszystko to daje starszym ludziom szanse na utrzymywanie kontaktu z innymi osobami, na których im zależy i którym zależy na nich.

„Przeprowadzka na Florydę na emeryturze (co jest popularne w USA), aby żyć w cieplejszym klimacie wśród nieznajomych, niekoniecznie jest dobrym pomysłem, jeśli oznacza, że jesteś odłączony od ludzi, którzy mają dla ciebie największe znaczenie", mówi prof. Cacioppo. Dodaje, że obecne zrozumienie roli samotności dla stanu zdrowia jest tym ważniejsze.

„Demograficznie doświadczamy „srebrnego tsunami". Wyż demograficzny osiąga wiek emerytalny. Każdego dnia między 2011 a 2030 rokiem średnio 10 tysiecy osób kończy 65 lat. Ludzie muszą myśleć o tym, jak uchronić się przed depresją, osłabieniem samopoczuciem i przedwczesną śmiercią", wskazuje psycholog.

Chociaż niektórzy ludzie lubią być sami, większość rozkwita w sytuacjach społecznych, w których można liczyć na wzajemne wsparcie i gdy rozwijają się silne relacje. Ewolucja skłoniła ludzi do współpracy dla przetrwania i dlatego większość z nas cieszy się z towarzystwa, a nie z samotności.

Badania przeprowadzone przez prof. Cacioppo i jego współpracowników pozwoliły wskazać trzy podstawowe wymiary dobrych relacji: (1) intymna więź, która wynika z posiadania w życiu kogoś, kto niejako potwierdza, kim jesteś; (2) relacyjna więź, która wynika z posiadania wzajemnie satysfakcjonujących bezpośrednich kontaktów; i (3) przynależność do grupy, co wynika z poczucia, że jesteś częścią jakiejś większej zbiorowości, nie tylko osobną jednostką.

To nie samotność czy fizyczna izolacja, ale raczej subiektywne poczucie odizolowania wykazuje tak głębokie zakłócanie życia. Starsi ludzie żyjący w pojedynkę nie muszą czuć się samotni, jeśli pozostają zaangażowani społecznie i cieszą się towarzystwem ludzi wokół nich.